از اول هم برایم مهم بودی از همان بچگی. اگر کسی تو را نادیده می‌گرفت حواس همه را جمع تو می‌کردم که پس ما چی؟ و مامان می‌خندید که تو را با خودم جمع میبندم. یادت هست کلاس اول که بودم بابا یک کیف صورتی خوشگل خریده بود و من و تو کیف فسفری رنگی که عکس یک ستاره دنباله دار داشت را نشان کرده بودیم؟ ۲ هفته با پلاستیک مدرسه رفتم تا کیف رسید به آبجی و کیف فسفری را ۳ سال با عشق روی شانه‌هایم انداختم تا از کناره‌ها پاره شد و راضی شدم کیف پاره را بدهم به نان خشکی؟ هنوز هم برایم آنقدر مهمی که هر جا از تو بپرسند با علاقه و شور از تو می‌گویم. مثلا همین روزهای انتخابات، هیچ کدامشان را از دست نداده‌ام! اگر اولین نفر تو را روی کاغذ ننوشته باشم حتما جزء والسّابقون بوده‌ام. آخر ابراز کردنت شیرین است اندیشه‌ی پویای من. داشتنت غرورآمیز است نظر دوست داشتنی من . برایم مهمی رای عزیز من!

#رای_عزیز_من می‌بوسمت. تو کارهای بزرگی بلدی تو برای تولد لبخندهای بیشمار، توانایی تو در ناامیدی و خستگی، چراغِ امید روشن می‌کنی. می‌بوسمت. در آغوشت می‌گیرم. برایت "وَ اِن یَکاد" می‌خوانم. تو عزیزِ منی. تو نسیم خدمت را به دورهای دور می‌رسانی.

تو مایه ی آرامش و امنیت منی. تو مایه ی دلگرمی منی. چقدر دوستت دارم. می‌دانم که خیلی کارها از دست تو بر می‌آید. می‌دانم که حواست به دانه‌های زیر خاک، و آب پشت سدها و روستاهای دور و شهرهای دورتر هست. می‌دانم که از حال کارگرهای معادن عمق زمین با خبری. می‌دانم که قد و قواره‌ی سفره‌های ما را وجب به وجب می‌دانی. برو خدا به همراهت. برو کاری کن کارستان. تو می‌توانی #رای_عزیز_من!