سال اول دبیرستان بودم پراز جوش وسرزندگی .بااینکه از سیاست سر در نمیاوردم اما حس غرور داشتم از اینکه میخوام رای بدم ومهم شده نظر من هم.اوضاع اکثر همکلاسیم مث من بود اما انتخاب ورای واسه من جوری دیگه بود حس دیگه ایی داشت ارچند پدر عزیزم بیشتر بهم انگیزه میداد
وذوق میکرد که دخترش رای اولی هست .یادش بخیر اولین رای رو بامشورت خانواده توی صندوق رای انداختم پراز حس بزرگی وامید بودم چقدم توصف رای منتظر شدیم اون دوران .ازاون سال ببعد همینقدر شوق دارم واسه رای دادن وهمونقدر امید دارم .همون حس اول دبیرستان رو تو رای دادنم به سید بزرگوار شهید ریسی داشتم .چون یقین داشتم حرفاش از رو صداقت وپراز امید بود .حیف شد که ما اونو از دست دادیم ولی شک ندارم خیلی ها ادامه دهنده راه ایشون هستن.به امید ایران وایرانی سربلند